احمدی، م.، و شمسی‌پور، ع. ا. (۱۳۹۹). تحلیل توزیع خدمات عمومی با رویمرد عدالت فضایی (مطالعۀ موردی: شهر بجنورد). پژوهش‌های جغرافیای برنامه‌ریزی شهری، ۸(۱)، 73۹۸.
اسماعیل‌زاده، ح.، کرباسی، پ.، روی‌دل، ج.، افضلی، م.، و افضلی، ز. (۱۳۹۵). تحلیل فضایی پراکنش جمعیت و خدمات شهری از منظر عدالت اجتماعی با استفاده از روش ترکیبی (مطالعۀ موردی: شهر بناب). پژوهش‌های جغرافیای برنامه‌ریزی شهری، ۴(۲)، 241۲۶۰.
امان‌پور، س.، ملکی، س.، و حسینی، ن. ا. (۱۳۹۵). تحلیلی بر توزیع خدمات شهری در کلان‌شهر اهواز از منظر عدالت فضایی. پژوهش‌های بوم‌شناسی شهری، ۷(۲)، ۹۹۱۱۲.
بزی، خ.، صیادسالار، ی.،. معمری، ا. (۱۳۹۸). مانیتورینگ و ردیابی نابرابری خدمات و امکانات درون‌شهری با رویکرد عدالت فضایی (مطالعۀ موردی: شهر گرگان). جغرافیای اجتماعی شهری، ۶(۱)، 29۴۲.
پریزادی، ط.، حسینی، ف.، و بهبودی‌مقدم، ح. (۱۳۹۴). تحلیل نابرابری‌های فضاییِ توزیع خدمات شهری از منظر عدالت فضایی (مطالعۀ موردی: شهر مریوان). مجلۀ آمایش جغرافیایی فضا، ۶(۲۱)، ۹۱۱۰۲.
پیربابایی، م. ت.، هاشم‌پور، پ.، و زاده‌باقری، پ. (۱۳۹۸). تبیین عدالت فضایی از منظر تمهید خدمات سلامت در فضاها و کاربری‌های شهری برای قشر سالمند (مورد پژوهی: منطقۀ ۱۵ تهران). نگرش‌های نو در جغرافیای انسانی، ۱۲(۱)، ۳۶۲۳۴۵.
تقوایی، ع. ا.، بمانیان، م. ر.، پورجعفر، م. ر.، و بهرام‌پور، م. (۱۳۹۴). میزان‌سنجی عدالت فضایی در چارچوب نظریۀ شهر عدالت‌محور؛ مورد پژوهشی: مناطق ۲۲ شهرداری تهران. مدیریت شهری، ۳۸، ۴۲۳۳۹۱.
حاتمی‌نژاد، ح.، و راستی، ع. (۱۳۸۸). عدالت اجتماعی و عدالت فضایی(منطقه‌ای) «بررسی و مقایسۀ نظریات جان رالز و دیوید هاروی». اطلاعات سیاسی اقتصادی، ۲۷، ۸۲۹۵.
حاتمی‌نژاد، ح.، کلانتری خلیل‌آباد، ح.، علیخانی، ه.، ترشیزی، م.، و باجلال، ر. (۱۳۹۹). تحلیل عدالت اجتماعی با تأکید بر توزیع فضایی کاربری‌های شهری و میزان رضایت شهروندان در منطقۀ یک کلان‌شهر مشهد. مطالعات طراحی شهری و پژوهش‌های شهری، ۳(۱)، 1۱۴.
حاتمی‌نژاد، ح.، منوچهری میاندوآب، ا.، بهارلو، ا.، ابرهیم‌پور، ا.، و حاتمی‌نژاد، ح. (۱۳۹۱). شهر و عدالت اجتماعی: تحلیلی بر نابرابری محله‌ای (مطالعۀ موردی: محله‌های قدیمی شهر میاندوآب). پژوهش‌های جغرافیای انسانی، ۸۰، 41۶۳.
حاجی‌مرادی، گ.، رجب‌پور، آ.، و سهامی، ح. ا. (۱۴۰۱). تحلیل توزیع خدمات درمانی و مکان‌گزینی بهینۀ بیمارستان در منطقۀ ۴ کلان‌شهر تهران. جغرافیا و توسعه، ۲۰(۶۸)، 138۱۶۲.
حمیدی، ا.(۱۳۹۷). تحلیل رابطۀ ظرفیت نهادی و ظرفیت اجتماعی با عدالت فضایی در ارائۀ خدمات شهری. پایان‌نامۀ کارشناسی ارشد مدیریت شهری، دانشکدۀ مدیریت و حسابداری، دانشگاه علامه طباطبایی.
رجبی، س.، ولیزاده، ر.، ستارزاده، د.، پناهی، ع.، و محبوبی، ق.(۱۴۰۰). تحلیل پراکنش فضایی خدمات عمومی شهری از دیدگاه عدالت اجتماعی در ساختار فضایی کلان‌شهر تبریز. نشریۀ جغرافیا و برنامه‌ریزی، ۲۵(۷۸)، 159۱۷۷.
روستایی، ش.، و غلامحسینی، ر. (۱۳۹۳). بررسی توزیع خدمات شهری در فضاهای شهری با رویکرد عدالت فضایی.هفتمین کنگرۀ زئوپلتیک ایران (جغرافیای سیاسی شهر). دانشگاه خوارزمی.
زیاری، ک. ا.، صفایی‌رینه، م.، و آروین، م. (۱۳۹۵). ارزیابی توزیع فضایی خدمات بهداشتی درمانی و ارائۀ الگوی توزیع بهینه (مورد شناسی: استان خوزستان). جغرافیا و آمایش شهری منطقه‌ای، ۶(۱۹)، ۹۰۷۱.
ساسان‌پور، ف.، مصطفوی، س. و احمدی، م. (۱۳۹۴). تحلیل نابرابری‌های فضایی در برخورداری از کاربری‌های خدمات شهری (مطالعۀ موردی؛ نواحی ۲۲ گانۀ شهر سنندج). نشریۀ پژوهش و برنامه‌ریزیِ شهری، ۶(۲۳)، ۹۵۱۱۴.
سرایی، م. ح.، دستا، ف.، و حاضری، م. (۱۳۹۵). تحلیل توزیع فضایی خدمات آموزشی سطح شهر یزد. تحقیقات جغرافیایی، ۳۱(۲)، 62۷۶.
سرایی، م. ح.، غفاریان، ح. ر.، و دستا، ف. (۱۴۰۰). تحلیلی بر توزیعی‌فضایی خدمات ورزشی در محلات شهر اصفهان. جغرافیای اجتماعی شهری، ۸(۱)، 129۱۵۱.
سلیمانی، ع. ر.، آفتاب، ا.، و شیخ‌احمدی، ا. (۱۳۹۵). بررسی، تحلیل و رتبه‌بندی سطوح برخورداری محلات بافت فرسودۀ شهر ارومیه. مطالعات مدیریت شهری، ۸(۲۵)، 79۹۰.
صالح‌پور، ش.، و افراخته، ح. (۱۳۹۵). تحلیل سطح توسعۀ خدمات بهداشتی درمانی از منظر عدالت فضایی (مطالعۀ موردی: سکونتگاه‌های روستایی استان آذربایجان غربی). مطالعات برنامه‌ریزی سکونتگاه‌های انسانی، ۱۱(۳۶)، 19۳۸.
عبداللهی، ع. ا.، و قاسمی، م. (۱۳۹۷). تحلیل توزیع فضایی خدمات عمومی شهری با استفاده از تکنیک‌های تصمیم‌گیری Vikor و WasPas (مطالعۀ موردی: کرمان). پژوهش‌های جغرافیای برنامه‌ریزی شهری، ۶(۴)، 695۷۱۵.
عزیزی دانالو، س.، و مجتبی‌زاده خانقاهی، ح. (۱۳۹۹). ارائۀ مدل توزیع عادلانۀ خدمات شهری مبتنی بر عدالت اجتماعی (مطالعۀ موردی: منطقۀ ۱۱ شهر تهران). شهر پایدار، ۳(۴)، 75۹۰.
عنابستانی، ع. ا.، و حسینی، م. (۱۳۹۷). بررسی تطبیقی سطح امنیت در پارک‌های شهری از منظر عدالت فضایی (مطالعۀ موردی: پارک‌های شهری مشهد). پژوهش‌های جغرافیای برنامه‌ریزی شهری، ۶(۲)، 307۳۳۰.
فصیحی، ح. ا.، شماعی، ع.، و آذرخش، ف. (۱۳۹۹). تحلیل دسترسی به بوستان‌های شهری با رویکرد عدالت فضایی (نمونۀ موردی: شهر ایلام). برنامه‌ریزی فضایی، ۱۰(۲)، 105۱۱۸.
کنعانپور، ع.، معصومی، م. ت.، و نظم‌فر، ح. (۱۴۰۰). واکاوی عدالت فضایی در تخصیص کاربری‌های اراضی شهری (مطالعۀ موردی: مناطق پنج‌گانۀ شهر اردبیل). پژوهش‌های جغرافیای برنامه‌ریزی شهری، ۹(۳)، 637۶۶۲.
محمدی ده‌چشمه، پ. (۱۴۰۰). بررسی تأثیر شاخص‌های فیزیکی، اجتماعی، اقتصادی، کیفیت زندگی بر میزان رضایت شهروندان شهرکرد. جغرافیا و برنامه‌ریزی، ۲۵(۷۶)، 249۲۵۹.
محمودزاده، ح.، صمدی، م.، و هریسچیان، م. (۱۳۹۹). بررسی تناسب زیرساخت سبز شهری با رویکرد عدالت فضایی با استفاده از متریک‌های سیمای سرزمین و تحلیل شبکۀ فازی (مطالعۀ موردی: کلان‌شهر تبریز). پژوهش‌های جغرافیای برنامه‌ریزی شهری، ۸(۲)، 299۳۲۵.
محمودی، س.، جلوخانی نیارکی، م. ر.، و ارگانی، م. (۱۳۹۹). ارزیابی دسترسی به پارک‌های شهری به کمک شاخص‌های مکانی برای رسیدن به آرمان‌های شهر عدالت‌محور (مطالعۀ موردی: منطقۀ ۱۱ شهر تهران). پژوهش‌های جغرافیای برنامه‌ریزی شهری، ۸(۳)، 511۵۳۰.
ملکشاهی، غ. ر.، و وکیلی، ص. (۱۳۹۶). بررسی توزیع خدمات عمومی براساس عدالت اجتماعی با استفاده از مدل یکپارچه دسترسی مطالعۀ موردی: سقز. مطالعات ساختار و کارکرد شهری، ۴(۱۳)، 70۸۵.
ممبینی‌زاده، خ.، و بشارتی‌فر، ص. (۱۴۰۰). تحلیلی بر نابرابری‌های فضایی در برخورداری از کاربری‌های خدمات شهری در نفت شهر آبادان. تحقیقات کاربردی علوم جغرافیایی، ۲۱(۶۱)، 153۱۷۶.
موحدی‌نیا، م.، خدابخشی، م. ر.، و محمدی‌زاده، ن. (۱۳۹۹). سنجش توزیع فضایی خدمات عمومی شهر کرمان با تأکید بر حکمروایی خوب شهری با استفاده از نرم‌افزار Geoda. جغرافیای اجتماعی شهری، ۷(۱)، 233۲۵۳.
میرزایی، ج.، پیوسته‌گر، ی.، و کلانتری خلیل‌آباد، ح. (۱۳۹۸). سنجش و ارزیابی تحقق‌پذیری فضایی خدمات شهری (مطالعۀ موردی: مناطق نه‌گانۀ شهر شیراز). جغرافیای اجتماعی شهری، ۶(۲)، 145۱۶۷.
میره‌ای، م.، حسینی، ع.، خدادادی، ع.، و عزیزی‌فرد، ع. (۱۳۹۷). تحلیلی بر نابرابری‌های فضایی توسعۀ ناحیه‌ای در ایران با رویکرد عدالت فضایی(نمونۀ مطالعاتی: استان اصفهان). مطالعات عمران شهری، ۲(۶)، 113۱۲۷.
یزدانی، م. ح.، و فیروزی مجنده، ا. (۱۳۹۵). سنجش عدالت فضایی در توزیع مکانی کاربری‌های آموزشی شهر اردبیل. برنامه‌ریزی فضایی، ۶(۳)، 17۳۶.
یغفوری، ح.، فتوحی، ص.، و بهشتی‌فر، ج. (۱۳۹۴). تحلیل توزیع فضایی مکانی خدمات بهداشتی درمانی و مکان‌گزینی بهینۀ آن (نمونۀ موردی: مراکز بیمارستانی شهر جهرم). جغرافیا و توسعه، ۱۳(۳۸)، 13۳۰.
Bass, R. (1998). Evaluating environmental justice under the National Environmental
Policy Act. Environmental Impact Assessment Review, 18, 83–92.
Bromberg, A., Morrow, G., & Pfeiffer, D. (2007). Editorial Note: Why Spatial Justice? Critical Planning.
Cardoso, R.(2007). Social Justice as a Guide to Planning Theory and Practice: Analyzing the Portuguese Planning System , International Journal of Urban and Regional. Researge, 31(2), 384- 400.
Certoma, C.,&Martellozzo, F. (2019). Cultivating urban justice? A spatial exploration of urban gardening crossing spatial and environmental injustice conditions.Applied Geography,106, 60–70.
Cho,C.M. (2003).Studyoneffects of resident-perceivedneighborhoodboundaries on publicservices: Accessibility& its relation to utilization: UsingGeographicInformationSystemfocusing on the case of public parks in Austin. Texas A & M University, Texas.
Fabiyi, O. O., &Ogunyemi, S. A. (2015), Spatial Distribution and Accessibility to Post Primary Educational Institution in Ogun State, Southwestern Nigeria: Case Study of Yewa South Local Government Area, Nigeria.Journal of Scientific Research and Reports, 5(7), 542-552, Article no.JSRR.2015.121.
Hewko, J. N. (2001). Spatial Equity in the Urban Environment: Assessing Neighbourhood Accessibility to Public Amenities. University of Alberta.
Kaphle, I. (2006). Evaluating people’s accessibility to public parks using Geographic
Information Systems: A case study in Ames. Iowa.Iowa State University.
Lee, G., & Hong, I. (2013).Measuring Spatial Accessibility in the Context of Spatial Disparity between Demand and Supply of Urban Park Service. Landscape and Urban Planning, 119, 85-90.
Liao, Ch.- H., Chang, H.- Sh., &Ko-Wan, T.(2009). Explore the spatial equity of urban public facility allocation based on sustainable development, Real Corp,
http://www.corp.at/(22-25 April 2009).
Ouyang, O., Wang, B., Tian, L., &Tian, X.(2017). Spatial deprivation of urban public services in migrant enclaves under the context of a rapidly urbanizing China: An evaluation based on suburban Shanghai. Cities, 60, Part B, 436–445.
Savas, E.S. (1978). On Equity in ProvidingPublic Services. Management Science,
24(8),800-808.
Talen, E. (1998). Visualizing Fairness: Equily Maps for planners.Journal of the American planning Association, 64(1), 22-36.
Talen, E., & Anselin, L. (1998). Assessing Spatial Equity: An Evaluation of Measures of Accessibility to Public Playgrounds. Environment and PlanningA, 30(3), 595-633
Tsou, k. W., Hung, Y. T.,& Chang, Y. L. (2005). An accessibility-based integrated measure of relative Spatial equity in urban public facilities. Citis, 22(6), 424-435.
Xiao, Y., Wang, Z., Li, Z., Tang, Z (2017). An assessment of urban park access in Shanghai–Implications for the social equity in urban China. Landscape and Urban Planning, 157, 383–393.
Yao, L., Liu, J., Wang, R., Yin,K., & Han, B. (2014). Effective Green Equivalent: A Measure of Public Green Spaces for Cities. Ecological Indicators, 47, 123-127.
You, H. (2016).Characterizing the Inequalities in Urban Public Green Space Provision in Shenzhen, China. Habitat International, 56, 176-180.
)